Katarzyna
Malejka
Katarzyna Malejka - artystka wizualna, absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 2017 obroniła pracę doktorską pt “Światło Jako Terytorium i Medium Migracji”. Od 2013 roku współtworzy Grupę nad Wisłą gdzie zespół artystek, artystów, researcherek i researcherów zajmuję się nowymi formami edukacji i transmisji wiedzy o sztuce. Malejka wykorzystuje nowe media w poszukiwaniu własnych intymnych form wypowiedzi. Interesują ją zagadnienia nieszczelności świata oraz jego niestabilnej percepcji. Ważnym elementem jej praktyki artystycznej są kwestie dotyczące doświadczenia przemocy, rola ofiary i społeczne aspekty zdrowia psychicznego.
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
JA CI WIERZĘ ZUZANNO
Neonowy napis nad wejściem do mojego mieszkania jest nawiązaniem do neonu Zuzanny Janin "nikt ci nie uwierzy Zuzanno", który zawisł w wnęce tarasowej mieszkania artystki i był widoczny z ulicy . Nie byłam proszona o zabranie tego głosu, nie pytałam się też o zgodę.
Zabrałam go w geście wsparcia skierowanym nie tylko do samej artystki, ale także do kobiet i osób, które doświadczyły wszelkich form przemocy domowej.
Komunikat “nikt ci nie uwierzy…” jest jedną z powszechnych form uciszania. Separuje od potencjalnego wsparcia i stawia w pozycji osamotnionej kłamczyni lub kłamcy.
Przerwanie narzuconego milczenia, mówienie czy też pisanie jest nie tylko aktem autoterapeutycznym, ale wiąże się z nim realna walka o poczucie bezpieczeństwa.
Możemy ćwiczyć wzajemne zaufanie na wielu poziomach: osób nam bliskich, nieznajomych, całych społeczności czy instytucji. Praktyka ufności temu, co osłabione, kruche i niestabilne otwiera możliwość sprawiedliwego traktowania wszystkich aktorów życia społecznego, bez względu na kapitał, płeć czy pochodzenie.
Mówię o swoim zaufaniu, by dać siłę i samej poczuć się silniejszą. Chcę krzyknąć “Ja Ci wierzę!”. Krzyknąć tak do osoby, której nie znam i nie muszę znać, aby nie odmawiać jej wiarygodności.
Zabrałam go w geście wsparcia skierowanym nie tylko do samej artystki, ale także do kobiet i osób, które doświadczyły wszelkich form przemocy domowej.
Komunikat “nikt ci nie uwierzy…” jest jedną z powszechnych form uciszania. Separuje od potencjalnego wsparcia i stawia w pozycji osamotnionej kłamczyni lub kłamcy.
Przerwanie narzuconego milczenia, mówienie czy też pisanie jest nie tylko aktem autoterapeutycznym, ale wiąże się z nim realna walka o poczucie bezpieczeństwa.
Możemy ćwiczyć wzajemne zaufanie na wielu poziomach: osób nam bliskich, nieznajomych, całych społeczności czy instytucji. Praktyka ufności temu, co osłabione, kruche i niestabilne otwiera możliwość sprawiedliwego traktowania wszystkich aktorów życia społecznego, bez względu na kapitał, płeć czy pochodzenie.
Mówię o swoim zaufaniu, by dać siłę i samej poczuć się silniejszą. Chcę krzyknąć “Ja Ci wierzę!”. Krzyknąć tak do osoby, której nie znam i nie muszę znać, aby nie odmawiać jej wiarygodności.
Link do pracy Zuzanny Janin:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=297156411853568&id=100046776342467
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=297156411853568&id=100046776342467
Koordynacja i realizacja wystawy:
Tomasz Wlaźlak, Katarzyna Rumińska, Maciej Kwietnicki
