Anna Maria
Brandys
doktora sztuki związana z I Pracownią Rysunku Prof. Joanny Imielskiej WEAiK na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Formą jej wypowiedzi twórczej jest szeroko rozumiana sztuka włókna, w obrębie której tworzy obiekty i instalacje. W swoich działaniach chętnie podejmuje wątki feministyczne i ekologiczne. Interesuje ją problem relacji i ról społecznych. Aktywnie zaangażowana w działalność Fundacji Jak Malowana, w której koordynuje i realizuje liczne projekty artystyczne i edukacyjne. Współtwórczyni Biennale Tkaniny Artystycznej w Poznaniu (www.btapoznan.pl), Domu Bajek (www.dombajek.wordpress.pl) i Galerii Jak (www.galeriajak.pl).
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
fot. Alicja Kochanowicz
Dokumentacja: Alicja Kochanowicz
STRUKTURY FORMALNE
Odpadki, zrzynki, skrawki, resztki, kawałki, pozostałości czy ścinki. To tylko niektóre słowa próbujące uchwycić materiał, który wzięty został na warsztat przez Annę Marię Brandys w procesie twórczym towarzyszącym przygotowaniom do realizacji Struktury Formalne
Pożółkłe i kruche arkusze o niemal półwiecznym rodowodzie wypełnione skrzętnie kolumnami cyfr, które dla niewtajemniczonego niewiele znaczą, a i dla wtajemniczonego są współcześnie niewarte nawet rzucenia okiem. To, co potencjalnie nadaje się jedynie na rumowisko bądź do recyklingu, w oczach Brandys staje się frapującym materiałem, który podniesiony zostaje do rangi dzieła sztuki poprzez świadomość trwania w społeczeństwach nadmiaru. Liczne wątpliwości temu towarzyszące - zarówno te związane z uwikłaniem w prywatne rytuały konsumpcyjne oraz współodpowiedzialność za stan ekosystemu, katastrofę klimatyczną czy po prostu kapitalistyczną rzeczywistość - powołują do życia sztukę z odpadu. Bezużyteczne fragmenty, przeistaczają się w pytania, które twórczyni zadaje nie tylko sobie, ale i osobom obcującym z jej wytworami. Nie zatrzymają one autodestrukcyjej machiny nieustannego wzrostu, ale stanowią zaproszenie do rozmowy. Rozmowa to coś, co możemy zrobić już teraz, choćby dziś! Możemy - i powinniśmy.
Pożółkłe i kruche arkusze o niemal półwiecznym rodowodzie wypełnione skrzętnie kolumnami cyfr, które dla niewtajemniczonego niewiele znaczą, a i dla wtajemniczonego są współcześnie niewarte nawet rzucenia okiem. To, co potencjalnie nadaje się jedynie na rumowisko bądź do recyklingu, w oczach Brandys staje się frapującym materiałem, który podniesiony zostaje do rangi dzieła sztuki poprzez świadomość trwania w społeczeństwach nadmiaru. Liczne wątpliwości temu towarzyszące - zarówno te związane z uwikłaniem w prywatne rytuały konsumpcyjne oraz współodpowiedzialność za stan ekosystemu, katastrofę klimatyczną czy po prostu kapitalistyczną rzeczywistość - powołują do życia sztukę z odpadu. Bezużyteczne fragmenty, przeistaczają się w pytania, które twórczyni zadaje nie tylko sobie, ale i osobom obcującym z jej wytworami. Nie zatrzymają one autodestrukcyjej machiny nieustannego wzrostu, ale stanowią zaproszenie do rozmowy. Rozmowa to coś, co możemy zrobić już teraz, choćby dziś! Możemy - i powinniśmy.
24 stycznia odbyło się spotkanie autorskie z Artystką
Koordynacja i realizacja wystawy:
Maciej Kwietnicki
